فهم تأثیر اقدام پژوهی مشارکتی بر توانمندسازی حاشیه‌نشینان شهر تهران با رویکرد نوآوری اجتماعی (محله‌های فرحزاد و خاور شهر)
Understanding the effect of participatory action research on the empowerment of marginalized people in Tehran with a social innovation approach (Farahzad and Khavarshahr neighborhoods)
مؤلفه‌ی کلیدی رویکرد توانمندسازی از طریق نوآوری اجتماعی، این باور است که ذینفعان سیستم، می‌توانند از منابع و مهارت‌هایی بهره مند شوند که کمتر به کار گرفته شده‌اند. علیرغم آنکه با توجه به حضور ذینفعان متعدد به منظور خلق مشترک، چالش‌های زیادی برای پیاده‌سازی نوآوری اجتماعی دارد، شواهد اندکی در مورد چگونگی فرآیند نوآوری اجتماعی وجود دارد.
از این رو پژوهش حاضر با استفاده از استراتژی اقدام‌پژوهی مشارکتی، به تحلیل چرخه نوآوری اجتماعی خودکفایی مرغی می‌پردازد که هدف آن توانمندسازی و ایجاد اشتغال برای افراد فاقد مهارت و در حاشیه‌مانده در بخش‌هایی از شهر تهران (مناطق فرحزاد و خاور شهر) به‌عنوان یک راه حل پایدار است. در این اقدام پژوهی، فعالیت‌های کلیدی انجام گرفته در طی 4 بخش چرخه نوآوری اجتماعی (1- تولید ایده با درک نیازها و شناسایی راه‌حل‌های بالقوه 2- توسعه، نمونه‌سازی و ارائه الگوی اولیه ایده‌ها 3-ارزیابی، اجرا در مقیاس وسیع و انتشار ایده‌های خوب 4-یادگیری و تکامل) توسط محققان تحلیل شد.
نتایج نشان داد جنبه‌های اثرگذار اقدام پژوهی مشارکتی مبتنی بر نوآوری اجتماعی بر توانمندسازی حاشیه‌نشینان عبارت‌اند از: 1- ایجاد اشتغال برای افراد فاقد مهارت 2- از بین بردن چرخه فقر 3-پایدارسازی فرآیند با ارتباط بین بخش‌های مختلف زنجیره تأمین مواد ارگانیک 4- تغییر مؤثر شیوه‌ی کمک خیرین.
ارجاع: سعدآبادی، علی اصغر و رحیمی راد، زهره (1398). فهم تأثیر اقدام پژوهی مشارکتی بر توانمندسازی حاشیه‌نشینان شهر تهران با رویکرد نوآوری اجتماعی (محله‌های فرحزاد و خاور شهر). پژوهشنامه مددکاری اجتماعی، 6(20), 81-43.
