مشارکت‌های جدید میان دولت‌ها، شرکت‌های خصوصی و سازمان‌های غیردولتی (NGO ها) در حال تغییر شکل از لحاظ مدیریت و حکمرانی زیست محیطی جهانی است. به‌طور خاص، استانداردهای پایداری داوطلبانه در تلاش برای مدیریت تأثیرات اجتماعی و زیست محیطی هستند. برخلاف دیدگاه‌های رایج، تعاملات میان دولت‌ها، سازمان‌های غیردولتی و شرکت‌های خصوصی پیرامون اتخاذ شیوه‌های پایدار عموماً مخالف هم نیستند و سازمان‌های حکمرانی دولتی و خصوصی محیط زیست به ندرت مستقل عمل می‌کنند. تأثیر این تعاملات بر کارآیی استانداردهای پایداری نیاز به توجه بیشتری دارد. درک بهتر نحوه تعامل مقررات خصوصی با اکوسیستم سیاست‌گذاری به طراحی مداخلات مؤثرتر کمک می‌کند.
این بررسی چهار موضوع را آشکار می‌سازد. اولاً، یک تمایل به سمت گسترش استانداردهای موازی وجود دارد که یا به‌طور مستقل توسط گروه‌های مختلف ذی‌نفع، یا در پاسخ به استانداردهای از پیش موجود که ذی‌نفعان خاص را مستثنا نموده و مورد تبعیض قرار می‌دهند، ایجاد می‌شوند. دوماً، میان استانداردها رقابت وجود دارد، به این ترتیب که هر کدام سعی می‌کنند تا از طریق رقابت سهمی از بازار را به دست آورند.
سوماً، مکانیسم‌های هماهنگی در نهایت برای تقویت مکمل استانداردها طراحی شده‌اند. این ممکن است یا به تلفیق یک استاندارد در یک سیستم دیگر، یا به طراحی یک فرا حاکمیت استانداردها منجر شود. چهارماً، اگرچه VSS در پاسخ به نارسایی روزافزون اشکال سنتی حکمرانی عمومی در مقیاس ملی جهت ارتقای پایداری در زنجیره‌های تأمین جهانی پدیدار شده است، اما دولت‌ها به‌طور فزاینده درگیر می‌شوند و کنترل نسبی ابتکارات خصوصی مدیریت محیط زیست طراحی شده توسط NGOها و شرکت‌ها را به دست می‌گیرند. با توجه به ظهور اخیر آن، نباید تصور کرد که استانداردهای پایداری به حالت تعادل رسیده‌اند: پویایی‌های تعاملات استاندارد احتمالاً منجر به پیکربندی‌ها و نوآوری‌های جدید می‌شوند.
Cite: Lambin, E. F., & Thorlakson, T. (2018). Sustainability standards: Interactions between private actors, civil society, and governments. Annual Review of Environment and Resources, 43, 369-393.
