به عقیده‌ی بسیاری از محققان، محدودیت‌های فرهنگی ایجادشده برای زنان در فضای اجتماعی و عرصه‌های عمومی باعث شده تا آنان نتوانند به‌خوبی از موقعیت خود بهره ببرند و نیز مجبور شوند خود را همچون یک عنصر غیر لازم از صورت‌مسئله‌ی فضاهای شهری و عرصه‌های عمومی حذف کنند و منکر نیازهای خود به‌عنوان یک زن شوند و فضاهای شهری آن جاذبه‌ای را که برای مردان دارند برای زنان ندارند (مدنی پور، 1387).

این در حالی است که فضای شهری از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر فرهنگ، اقتصاد، سلامت روحی و روانی و روند توسعه شهری است (اسدی محل چالی، 1395)؛ و بستری است که فعالیت‌ها و رفتارهای انسانی در آن شکل می‌گیرد و روابط اجتماعی و فرهنگی انسان‌ها با یکدیگر و انجام فعالیت‌های گوناگون در این عرصه اتفاق می‌افتد. (رضازاده و محمدی، 1388)؛ که وجود جنسیت، خواه‌ناخواه تفاوت‌هایی را ایجاد می‌کند.

این تفاوت در نیازها، فعالیت‌ها و متعاقب آن در رفتارها نمود پیدا می‌کند و هر رفتار به کالبد مناسب خود محتاج است خلق فضای شهری مناسب برای تمامی گروه‌های اجتماعی، از طریق شناخت نیازهای کیفی و فضایی در شهر، باید به‌گونه‌ای باشد که به‌منظور ارتقای کیفیت محیطی و ایجاد بستری مناسب برای زندگی فعال شهری عمل کند؛ بنابراین ایجاد فضاهای شهری مناسب و پاسخگو به نیازهای زنان و روابط بین محیط و فعالیت‌های آن‌ها، فضای شهری را تحت تأثیر قرار می‌دهد و سبب ارتقای کیفیت زندگی شهری می‌شود (حاجی احمدی و همکاران، 1394)؛ و این در حالی است که به نظر می‌رسد شهر سنندج نتوانسته است فضاهای عمومی پاسخگو به نیاز زنان را در خود جای دهد و از پتانسیل‌های این فضاها جهت ارتقای وضعیت زندگی آنان بهره ببرد و کارکرد این فضاهای عمومی با نواقصی روبروست که این پژوهش در پی یافتن و ارائه پیشنهادات در جهت رفع این مسئله اقدام خواهد کرد.

کلیدواژه: فضای عمومی، توانمندسازی زنان، سنندج

ارجاع: اکبری، انصار (1396) نقش فضای عمومی در توانمندسازی زنان (نمونه موردی شهر سنندج)، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه کردستان.