جنگ داخلی سوریه میلیون‌ها نفر را به سمت کشورهای همسایه آواره کرده است. در اردن، دولت بحران را به شیوه‌ای استثنایی مدیریت نموده و سعی کرده است که با اعمال یک سیاست استقرار اردوگاه، تأثیر آن بر بازار کار را کاهش دهد. سازمان پناهندگان (refugee regime) به دلیل اتکا به رضایت دولت، تنها می‌تواند با رعایت این سیاست‌گذاری، امدادرسانی کند. این امر برای پناهندگان در شهرهایی که دسترسی مؤثر به منابع رسمی بشردوستانه ندارند، کمبود خدمات ایجاد می‌کند. در نتیجه، سازمان‌های محلی جدید به دلیل برجسته بودن نیازها و رقابت کم سازمان‌های بشردوستانه برای ارائه خدمات تکمیلی وارد عمل شده‌اند.
نویسنده این رساله ادعا می‌کند که یک بازار اخلاقی برای کمک وجود دارد که عمدتاً توسط بازیگران کوچک محلی تأمین می‌شود که دسترسی به رفاه را برای برآوردن انتظارات اخلاقی جامعه جهت حمایت از پناهندگان افزایش می‌دهند. وی این استدلال خود را از طریق گفتگو با رهبران غیرانتفاعی که با وجود تلاش‌های دولت برای محدود کردن دوام و ماندگاری معیشت پناهندگان، در راستای برطرف کردن شکاف‌های رفاهی سازمان‌دهی کرده‌اند، نشان می‌دهد.
در سال 2011، موج ناآرامی‌های موسوم به بهار عربی به سوریه رسید. با این حال، رژیم اسد که بیش از چهل سال بر کشور مسلط بود، مصمم بود که به هر وسیله قدرت را حفظ کند. معترضان غیرنظامی ابتدا در درعا، نزدیک مرز اردن مورد تیراندازی قرار گرفتند و به زودی شهرهای مخالف مانند حُمص و حماه به خشونت کشیده شدند. حمله وحشیانه به غیرنظامیان باعث شد ارتش بین نیروهای طرفدار حکومت و مخالفان تقسیم شود و زمینه را برای یک جنگ داخلی طولانی مدت فراهم کند. از آن زمان، مخالفان مسلح متعدد و گروه‌های رادیکال بخش‌هایی از خاک را اشغال کرده و بر آن ادعا دارند. جامعه بین‌المللی به سرعت تقسیم شد و دولت‌های روسیه و ایران برای دفاع از بشار اسد وارد عمل شدند، در حالی که ایالات متحده و اکثر اتحادیه اروپا و کشورهای عربی از مخالفان حمایت کردند. شهرهای سابق حُمص، حماه و حلب در حال حاضر به‌طور کامل ویران شده‌اند.
Cite: Farley, Alexander Andrew(2017) The Third Sector and Refugee Governance in Jordan: Local NGO Contributions to Humanitarian Assistance(Master), University of Washington.
