عبدالستار ایدهی نیکوکار و زاهد پاکستانی بود که بنیاد ایدهی را بنیان نهاد که بزرگ‌ترین شبکه آمبولانس داوطلب جهان را همراه با پناهگاه‌های مختلف برای بی‌خانمان‌ها، پناهگاه‌های حیوانات، مراکز توان‌بخشی و یتیم‌خانه‌های سراسر پاکستان اداره می‌کند. پس از مرگ او، پسرش فیصل ایدهی به عنوان رئیس بنیاد ایدهی عهده‌دار مسئولیت شد.

فعالیت‌های خیریه ایدهی در سال 1957، زمانی که بیماری اپیدمی آنفلوانزای آسیایی (که منشأ آن در چین بود) در پاکستان و سایر کشورهای جهان شیوع پیدا کرد، گسترش یافت. کمک‌های مالی به وی امکان خرید اولین آمبولانس خود را در همان سال داد. بعداً با کمک همسرش بلقیس ایدهی شبکه خیریه خود را گسترش داد. در طول زندگی او بنیاد ایدهی گسترش یافت و کاملاً با كمك‌های شخصی پشتیبانی شد که شامل ایجاد یك شبكه متشکل از 1800 آمبولانس بود.

وی طرفدار سرسخت مدارای مذهبی در پاکستان بود و انتقاداتی نسبت به فسادی که معمولاً در سازمان‌های مذهبی، روحانیون و سیاستمداران یافت می‌شود، داشت. او چندین بار از جمله توسط ملاله یوسف‌زی، نامزد دریافت جایزه صلح نوبل شد. ایدهی چندین جایزه از جمله جایزه صلح گاندی، جایزه صلح مسلمان احمدیه و جایزه یونسکو - مادانجیت سینگ را دریافت کرد. وی در 8 ژوئیه 2016 درگذشت.